دیوار نوری موقعی معنی پیدا می کند که نور در محدوده دیوار مورد نظر پراکنده شود. اگر نور پراکنده نشود امکان دیدن آن نیست. اگر نور یک لیزر مقابل چششمانتان منتشر شود شما فقط زمانی قادر به دیدن آن هستید که مقابل شما دود یا غباری باشد که نور با برخورد با آن پراکنده شود و در غیر اینصورت قابل دیدن نیست. چنین پراکننده هایی هم در نور شب بهتر نور قابل دیدن پراکنده می کنند تا روز. شدت نور روز زیاد است و اغلب نورهای پراکنده ضعیف دیده می شوند. مثلا نور لیزر که برخی برای نمایش به هوا می تابانند در صورت شدت بالا، در شب جلوه ای دارد ولی در روز شدت ناچیزی دارد.

در کل امکان ایجاد دیوار نوری هست به شرط آنکه در محل آن دیوار ذرات پراکننده وجود داشته باشند و نور با شدت متناسب با شرایط به آن بتابد یا در آن بازتاب کند.

برای ایجاد جلوه نوری به شکل یک دیوار نیاز به محدوده حاوی ذرات پراکننده، فضای نوری مناسب ، و لیزر مناسب و ابزار برای روبش لیزر یا پر کردن فضای دیوار با پرتوهای لیزر است.

معمولا در فضای دیوار مورد نظر برای بهتر دیده شدن، دمیدن بخار یخ خشک متداول است که البته مصرف مداوم آن خیلی گران خواهد بود. برای آنکه بدون دمیدن ذرات پراکننده نور دیده شود باید این کار در محیطی انجام شود که خیلی تمیز نباشد و ذرات پراکننده مثل آلودگی مثل دود اتومبیل ها موجود باشد.

برای تاباندن نور هم معمولا دو راه وجود دارد یا استفاده از یک لیزر قوی و روبش یا اسکن کردن آن در محدوده دیوار و یا استفاده از چندین لیزر با کمک چیدمان اپتیکی. در هر صورت در چارچوب دیوار بهتر است آینه هایی برای بازتاباندن لیزر وجود داشته باشد تا از نور موجود حداکثر استفاده شود.

در مورد هزینه طبعا بستگی با ابعاد دیوار و شرایط نوری محیط دارد. در هر صورت این نوع دیوار جنبه نمایشی دارد و برای گسترش اصلا به صرفه نیست.

بجای دیوار قابل دیدن ممکن است از چنین دیوار غیر قابل دیدن به عنوان حسگر تردد و امثال آن استفاده کرد که در چهار راهها قابل استفاده است.