تشخیص رنگ

هر سیستم تصویرسازی از سه بخش مختلف تشکیل می شود. چشم و دیدن ما هم همینطور است.

اول سیستم اپتیکی شامل عدسی و دیافراگم و مسیر سر راه تا رسیدن و تشکیل تصویر روی صفحه حساس. این بخش فقط آنچه در میدان دید قرار دارد را روی صفحه تصویر می کند و نقش دیگری ندارد. در چشم ما این سیستم از قرنیه، مردمک، عدسی و مایع های بین راه تشکیل می شود.

بخش دوم پرده حساس به نور است که در چشم، شبکیه این نقش را بازی می کند. در واقع پرده های حساس و تصویرساز دیگر مثل CCD یا فیلم عکاسی از ساختمان چشم الهام گرفته است. این بخش سه دسته سیگنال از سه رنگ اصلی را برای هر پیکسل تصویر ایجاد و به بخش بعد ارسال می کند. شبکیه نیز از سلول های حساس به نور تشکیل شده است که برای حساسیت به رنگ، این سلول ها از سه نوع گیرنده تشکیل شده اند. البته یک دسته سلول با حساسیت بیشتر بدون حساسیت رنگی برای دید در نور کم هم در شبکیه وجود دارد. سلول های حساس به رنگ در شبکیه سیگنال های سه رنگ قرمز، سبز و آبی را جدا می کنند. و توسط رشته های اعصاب چشم به مغز ارسال می کنند.

بخش سوم همان بخش پردازش و ایجاد تصویر از سیگنال های رسیده است. در دید انسان مغز این وظیفه را به عهده دارد. مغز همانند کامپیوتر که سیگنالهای CCD را به نمایشگر می رساند تا دیده شوند، از این سیگنال ها تصویر می سازد.

طبعا تصویر نتیجه فعالیت هر سه بخش است و با نقص در هر یک، شاهد نقص در تصویر خواهد بود. در دید انسان مغز نقش مهمی دارد تا سیگنالها را تبدیل به تصویر کند.

می توان گفت که تفکیک رنگ ابتدا در شبکیه و ایجاد سه دسته سیگنال در هر پیکسل و سپس در مغز برای تشکیل تصویر بر اساس مخلوط کردن سه سیگنال هر پیکسل انجام می شود. اگر به عنوان مثال پیوند چشم عملی باشد و شخص یا چشم دیگری نگاه کند احتمالا پس از کمی تلاش مغز برای انطباق با سیگنال های قبلی، رنگ های قبلی را می بیند. ولی اگر امکان پیوند مغز بود لزوما همان رنگ ها دیده نمی شود و برداشت مغز از دسته سیگنال های رسیده می تواند متفاوت باشد.