چگالی مایع
آب یک مایع روان است ولی درصورتیکه به آن شکر اضافه کنیم، چسبنده و غلیظ می شود. هرچه میزان این شکر بیشتر باشد، غلظت بیشتری ایجاد می شود. معمولا هر چه محیط شفاف اپتیکی غلیظ تر و چگال تر باشد، میتوانیم بگوییم ضریب شکست بیشتری دارد البته این قانون کلی نیست ولی برای هر ماده خاص، افزایش غلظت منجر به افزایش ضریب شکست و در نتیجه شکست بیشتر نور می شود. ضریب شکست در واقع به ساختار درونی ماده مربوط است. وقتی نور به یک محیط شفاف بر خورد میکند، میدان الکتریکی نور بار های مثبت و منفی مایع را به ارتعاش در می آورد و همین ارتعاش بار های مثبت و منفی موجب تابش و ایجاد نور می گردد. چگونگی این ارتعاش به ماده بستگی دارد و در میزان ضریب شکست و کاهش سرعت نور تاثیر دارد. به همین دلیل است که این مقدار ارتعاش و یا بستگی ارتعاش به میدان الکتریکی نور را به ضریب شکست ارتباط می دهیم. هر چه این ارتعاش و فنریت مولکول یا اتم های تشکیل دهنده جسم شفاف سخت تر باشند، ارتعاش کم دامنه تری ایجاد کرده و به ضریب شکست بیشتر منجر می شود. از سوی دیگر یک ماده روان و کم چگال، راحت تر موجب ارتعاش بارهای مثبت و منفی میشود و در نتیجه ضریب شکست کمتری نیز دارد. بنابراین میتوان گفت که با افزایش چگالی یک ماده مخصوص، انتظار داریم که ضریب شکست آن نیز تغییر کند.