عکاسی
آشنایی بیشتر با عکاسی از لحاظ علمی و فنی به منظور استفاده ی بهینه از این تکنولوژی شگفت انگیز که در زمینه های گوناگون و متنوع بسیاری کاربرد دارد، خالی از لطف نیست.
جالب است بدانید که ایده ی دوربین عکاسی از ساختار چشم انسان گرفته شده و دوربینهای اولیه بر این اساس کار می کرده اند. شاید ابتکار مهم اولیه، شناسائی یک سطح حساس به نور بوده که بتواند نقش شبکیه را در چشم ایفا کند. در واقع، دوربین عکاسی همانند چشم از یک مجموعه عدسی، یک اتاق تاریک و یک فیلم عکاسی تشکیل شده است که البته هر یک از آنها پیچیدگیهای خاص خود را دارند. از میان اجزای دیگری که برای تکمیل این دوربین مورد نیاز هستند می توان به دیافراگم برای کنترل شدت نور و نیز ابزاری برای کنترل سرعت باز و بسته شدن دیافراگم اشاره کرد.
در اینجا به شرح مختصری از قسمتهای اصلی دوربین عکاسی می پردازیم:
عدسی نقش بسیار مهمی را در دوربین عکاسی ایفا می کند. برای درک این مطلب دوربینهای دیجیتال امروزی را در نظر بگیرید که در آنها به دو نوع زوم (zoom) اپتیکی و دیجیتال اشاره می شود. در حقیقت این سیستم اپتیکی است که نقش کلیدی را در کیفیت تصویر دارد و پس از آن است که زوم دیجیتال حتی الامکان تصویر را بزرگ می نماید که این بزرگ شدن، به کیفیت و میزان تفکیک اولیه بستگی دارد. هر چه قطر عدسی بزرگتر باشد قدرت تفکیک تصویر حاصل شده نیز بیشتر خواهد بود. از سوی دیگر برای ساخت عدسی با قطر بزرگ، به طراحی اپتیکی پیچیده برای از بین بردن و یا کاهش ابیراهیها نیاز است. به همین خاطر دوربینهائی که عدسیهای بزرگی دارند به مراتب گرانتر از دوربینهای با عدسیهای کوچکتر می باشند. هر چه قطر عدسی بزرگتر باشد قدرت تفکیک نیز بیشتر می گردد و از سوی دیگر نیاز به رفع ابیراهی ها افزایش می یابد. علاوه بر آن وجود ابزاری جهت کانونی کردن دقیق نیز لازم خواهد بود. وقتی که عدسی خیلی کوچک باشد، زاویه ی تشکیل تصویر خیلی کم بوده و در نتیجه تصویر از تمام زوایا واضح به نظر خواهد رسید و نیازی به کانونی کردن ندارد. به چنین دوربینهائی بدون تنظیم (focus free) گفته می شود. ولی اگر عدسی دوربین بزرگتر باشد، این زاویه بیشتر شده و برای افزایش وضوح تصویر، به تنظیم فاصله ی عدسی تا فیلم بر اساس فاصله ی دوربین تا چشم نیاز خواهد بود. این کار را فکوس کردن (focusing) می گویند. در دوربینهائی که فکوس دستی دارند این امر با جلو و عقب بردن عدسی امکانپذیر می شود و در مابقی دوربینها این عمل به صورت اتوماتیک انجام می گیرد (auto focusing). بنابراین برای دستیابی به تفکیک بیشتر، پیش از رسیدن به تصویرساز که قسمت حساس به نور محسوب می شود، به سیستم اپتیکی دقیقی نیاز داریم که بتواند قدرت تفکیک بالائی را ایجاد کند و قادر باشد از فاصله ی یک متری، تا ابعاد میلیمتری را هم تفکیک کند یعنی بعنوان مثال بتواند از فاصله ی یک متری، از یک خط کش با نشانهای میلی متری، تصویر واضحی ارائه کند. اگر عدسی کوچک باشد، علامتهای میلی متری در هم ادغام شده و تصویر واضح ایجاد نمی شود. عدسی بزرگ زمانی این قابلیت تفکیک را پیدا می کند که ابیراهی ها حذف شده و تصویر کانونی باشد؛ این امر دوربین را حرفه ای تر و گران قیمت تر می کند.
پس از عدسی، نوبت به قسمت حساس به نور می رسد. در دوربینهای قدیمی برای این قسمت، از فیلم عکاسی استفاده می شد. فیلم عکاسی فیلمی حساس به نور بود و میزان این حساسیت، به مقدار املاح نقره ی موجود در فیلم بستگی داشت. درصورتیکه قسمت اپتیکی دوربین عکاسی قابلیت ایجاد قدرت تفکیک بالائی داشت، فیلم هم باید امکان شناسائی و ثبت این میزان قدرت تفکیک را دارا می بود. در دوربینهای دیجیتال امروزی که در گوشیهای موبایل هم به کار رفته و در دسترس همگان می باشند، صفحه ی حساس یک سی سی دی آرایه ای از آشکارسازهای دو بعدی، می باشد که می تواند تصویر را ثبت نماید. این آرایه معمولاً از قطعات حساس به سه رنگ اصلی سبز، قرمز و آبی تشکیل شده و می تواند با فیلتر کردن این سه دسته رنگ از اجسامی که تصویر می شوند، سیگنالهائی را برای هر گروه به طور مجزا ایجاد نمایند و در هنگام ایجاد تصویر در تلویزیون و مانیتور و دستگاه چاپ آنها را ادغام کرده و رنگ مناسب را ایجاد کنند.